Lajme flash
Të vërtetat e PD-së, që nuk dalin jashtë selisë!
22 Nëntor 2025, 15:33 / IDE
Marrëdhënia mes Partisë Demokratike dhe përfaqësuesve të Bashkimit Europian e Shteteve të Bashkuara ka hyrë prej kohësh në një spirale tensioni, ku secila palë flet, por asnjëra nuk dëgjon. Në çdo raport ndërkombëtar mbi zgjedhjet apo reformat, PD-ja reagon me gjuhë të ashpër dhe akuza të drejtpërdrejta, duke portretizuar diplomatët si të njëanshëm, të painformuar apo të kapur nga narrativat e qeverisë. Në këtë klimë të ndezur, diskursi politik shqiptar është shndërruar në një duel perceptimesh, ku faktet nuk kanë peshën e deklaratës së fortë dhe retorika shpesh merr vendin e argumentit.
Ndërsa BE-ja dhe SHBA-ja publikojnë vlerësime të bazuara në raporte, vëzhgime dhe dokumente, PD-ja reagon me versionin e saj të realitetit, të strukturuar më shumë mbi besimin e brendshëm sesa mbi prova të verifikueshme. Shpesh, në komunikimet e PD-së, diplomatët akuzohen se “nuk kuptojnë realitetin”, “iu referohen të dhënave të manipuluara” apo “bëhen pjesë e propagandës së qeverisë”. Kjo retorikë e ashpër që fillon te lideri legjendar i saj dhe zbret në kor te të tjerët të krijon idenë se PD-ja ka kohë që ka hyrë në fazën kur njeriu i zemëruar nuk i flet më botës, por fillon t’i flasë vetes me zë të lartë duke bindur veten se e vërteta që dëgjon brenda dhomës është më e madhe, më e fuqishme dhe e vetmja që vlen të thuhet.
Në anën tjetër, qeveria e shfrytëzon këtë përplasje të PD me ndërkombëtarët jo pak raste për ta paraqitur veten si “palë racionale” që ndjek standardet e BE-së dhe SHBA-së. Ky kontrast i shërben pushtetit për të justifikuar problemet e veta të qeverisjes, korrupsionin e lartë, mungesën e transparencës, centralizimin e institucioneve në disa duar, duke ia hedhur fajin opozitës “që s’di të sillet”, “që bojkoton”, “që saboton”, “që është revanshiste”. Në këtë mënyrë, sjellja agresive e PD-së i shërben qeverisë për të mbuluar defektet e veta. Një lloj paralogjike politike ku gabimet e qeverisë justifikohen përmes gabimeve të opozitës.
Përfaqësuesit ndërkombëtarë, ndërkohë, mbeten të palëkundur në qasjen e tyre teknike. Ata shohin procedura, jo retorikën, standarde, jo emocione, prova, jo supozime, dhe gjeopolitikën përpara parametrave strikt të demokracisë. Ky qëndrim i qëndrueshëm diplomatik e irriton edhe më shumë PD-në, e cila e interpreton si mungesë vëmendjeje apo moskuptim të thellë të krizës politike shqiptare. Ashtu si dikush që dëshiron t’i tregojë botës plagën e vet, por gjen përballë vetëm një mjek që kërkon analizat laboratorike, PD-ja ndjehet e pavlerësuar dhe e padëgjuar ndaj ngre zërin edhe më shumë.
Në këtë terren, formësohen dy narrativa të ndara. BE-ja dhe SHBA-ja flasin për progres të kufizuar, për probleme reale por të matshme, për devijime që nuk ndryshojnë tërësisht rezultatin e zgjedhjeve. PD-ja flet për manipulim masiv, për shtet të kapur, për një sistem që rrëzohet brenda natës. Mes këtyre dy këndvështrimeve, hapet një hendek politik dhe njohës që thellohet dita-ditës. Analistët e shohin PD-në gjithnjë e më të mbyllur brenda vetes, duke qarkulluar të vërtetat e saj ashtu si një organizëm që riciklon ajrin që ka brenda, duke humbur kontaktin me oksigjenin e botës së jashtme.
Në këtë dinamikë të përmbysur, qeveria del përfituesja më e madhe. Ajo paraqet veten si “partneri i besueshëm i ndërkombëtarëve”, ndërkohë që përdor çdo incident dhe deklaratë ekstreme të PD-së për të treguar se opozita është e papjekur dhe e paaftë për të marrë përgjegjësi. Kjo krijon një paradoks të dhimbshëm: PD-ja mendon se po demaskon qeverinë, por në realitet i jep asaj instrumentin më të fortë për të konsoliduar pushtetin.
Në fund, të vërtetat e PD-së mbeten të ngujuara si në një dhomë jehone, ku fjalët përplasen në të njëjtat mure dhe kthehen mbrapsht me të njëjtin ton. Ndërkombëtarët nuk i adoptojnë si qëndrime, qeveria i përdor si argument kundër saj dhe publiku mbetet i lodhur nga një retorikë që nuk prodhon as ndryshim, as dialog. Në vend që t’i flasë realitetit, PD-ja i flet vetes dhe sa më shumë e bën këtë, aq më shumë qeveria paraqitet si “e vetmja” që ruan stabilitetin.
Kështu, Shqipëria mbetet peng e dy ekstremiteteve: një opozite që e shpjegon gjithçka me fajin e të tjerëve dhe një qeverie që e justifikon çdo dështim me sjelljen e opozitës. Ndërsa BE-ja dhe SHBA-ja kërkojnë standarde dhe maturi politike, skena shqiptare shpesh prodhon vetëm zhurmë një zhurmë që mbyt arsyen, dialogun dhe vetë mundësinë për të ecur përpara.
Po ndodh...
83 mandatet nuk janë imunitet për shokët dhe shoqet e Ramës
Nga Gentian Gaba
ide
top
TRENDING 
shërbime
- POLICIA129
- POLICIA RRUGORE126
- URGJENCA112
- ZJARRFIKESJA128