Shqip
Play with Crossword
FLASH NEWS

Napoleon Bonaparte: The officer who became a general. The general who became a king and changed Europe

2025-08-22 20:43:18 / MISTERE&KURIOZITETE ALFA PRESS

Napoleon Bonaparte: The officer who became a general. The general who became a

From artillery officer to general, then king and finally emperor. Napoleon Bonaparte was everything: military genius, politician, jurist, creative talent with an unparalleled dynamism. He gave his name to ambition and did it in a minimum of time. In the few years that separated Austerlitz from Waterloo, he conquered the world. When, defeated, he returned, his traces had remained forever. Then from the exile of St. Helena he flew and became a legend.

It all began on another island, Corsica, where the future general was born on August 15, 1769 in Ajaccio, into a family of ancient and noble Tuscan origin: his father Giuseppe Maria Buonaparte, a lawyer, his mother Maria Letizia Ramolino, the descendant of a wealthy man. At the age of ten, a scholarship opened the doors to the exclusive military school of Brienne-le-Château, in northern France, where adult children learned the art of war. It would be five years of study and reading, as well as mockery: his friends did not like his Corsican origin and his broken French.

Napoleon emerged from that school with a tendency towards solitude and a strong spirit of revenge, with pride reinforced by a strong anti-French resentment. His military career progressed rapidly: in 1784 he went to the Royal School of Paris and at the age of sixteen he was assigned to an artillery regiment stationed at La Fère, in Picardy. When the revolution broke out in 1789, Napoleon returned to Corsica, hoping that the island's cause could benefit from the unrest. But he had to leave in 1793 with his entire family, after he separated from the independence front.

In Paris, the revolution had given way to the Terror, the guillotine was working at full capacity. Appointed captain, he was sent by the Committee of Public Safety to suppress dissent in Marseille, later taking command of the troops in Toulon, where the royalists, supported by the English, were stationed. The young officer brilliantly resolved the siege of the city, displaying a management of the artillery forces that made him stand out as a brilliant strategist. A success that earned him the appointment of brigadier general. Two years later, on October 5, 1795, he was appointed commander in Paris: Napoleon saved the National Convention by bloodyly suppressing the monarchist revolt. This was followed by the appointment of general of the Corps of the Army of the Interior: only 26 years old and he was a rapidly rising star.

JOSEPHINE AND THE TRIUMPHS IN ITALY

Në kryeqytet, djaloshi korsikan takohet me botën e madhe: shkon në teatër, organizon darka dhe vendos këmbë në sallonet me peshë. Mbetet i magjepsur nga sharmi i Jozefina Tasher, një e ve e Beauharnais, zonjë e madhe me një mijë lidhje, më e madhe se ai, e zhytur borxhe, por gjithsesi pronare e një pasurie: ajo vë bast për atë ushtar me shikimin magnetik, ai për atë grua të rafinuar.

Më 9 mars 1796 ai u martua me të dhe më 27 të po të njëjtit muaj, ajo ishte tashmë në Nice në komandën e ushtrisë italiane, gati për të luftuar me Austrinë, udhëheqëse e koalicionit të monarkive të mëdha evropiane, të terrorizuara nga spektri i “murtajës revolucionare”. Fushata fillon më 12 Prill; Më 14 maj Napoleoni hyri në Milano si triumfues. Në pak më shumë se një muaj, i shndërruar në legjendë, ushtari i ri i befasoi të gjithë duke sulmuar nga Liguria, ndau frontin e armikut dhe shkatërroi fillimisht piemontezët dhe më pas austriakët e gjeneralit të vjetër Beaulieu, i cili mbeti në mëshirën e zgjedhjeve strategjike të rivalit të tij.

Në krye të një ushtrie të dobësuar, të paguar keq, të pajisur dobët, inferiore, Napoleoni realizoi kryeveprën e tij të parë, të ndërtuar mbi menaxhimin inovativ të trupave, përgatitjen e përpiktë të betejave, zgjedhjen e oficerëve po aq të guximshëm sa ai, aftësinë për të rigjallëruar ushtrinë duke u dhënë burrave një ndjenjë përkatësie, që bëhet një ëndërr e përbashkët e lavdisë kur marrëdhënia midis trupës dhe udhëheqësit konsolidohet deri në atë pikë, sa të bëhet përkushtim fanatik ndaj liderit.

Prandaj Napoleoni në Itali zbulon se ai ka një madhështi, po aq të madhe sa ambicia e tij. Dhe ai fillon t’i shërbejë të dyjave. Më 5 gusht në Castiglione delle Stiviere fitoi betejën e tij të parë të madhe, duke shtyrë deri në Venecia dhe duke e detyruar Austrinë të firmosë Traktatin e Campo Formio. I rrethuar nga dafina e triumfuesit, në Francë ai bëhet politikisht me shumë peshë.

Prandaj e largojnë nga Parisi, duke i besuar pushtimin e Egjiptit, duke iu kundërvënë interesave ekonomike të anglezëve në dete. Fushata do të ishte një dështim: pavarësisht betejës së fituar të Piramidave në 21 korrik 1798, luftëtarit iu desh të shohë shkatërrimin e plotë të flotës përballë admiralit anglez Horatio Nelson, si dhe të dorëzohej përballë pamundësisë për të marrë fortesën e lashtë të San Giovanni d’Acri.

Me t’u rikthyer në atdhe, gjen në Paris krizë dhe ushtrinë copë-copë. I mbetej vetëm grushti i shtetit. Në 9 nëntor 1799, Bonaparti shpërndan Dhomat, pushteti i kalon tre konsujve që hartojnë një kushtetutë të re, e cila më pas do të ratifikohej me plebishit. I emëruar Konsull i Parë, Gjenerali ka në duar tashmë vendin e tij dhe plazmon sipas modelit të një përqëndrimi të fortë administrativ: vendi ndahet në departamente, me në krye figurën e re të prefektit. I jep fund edhe rivalitetit me Kishën, duke sanksionuar laicitetin e shtetit. Themelon Bankën Kombëtare dhe riorganizon sistemin shkollor ku gjen hapësirë liceu, djepi i klasës së re drejtuese.

Por nëse Franca ishte e tija, Italia po i shpëtonte nga duart. Koalicioni i ri antifrancez kishte përmbysur një pjesë të madhe të republikave bija të ekspeditës së parë, kështu Konsulli i Parë rikthehet tek lufta dhe fitorja, fillimisht në Montebello e më pas në Marengo, në 4 qershor 1800. Nga triumfi lind në vitin 1802 Republika italiane, president i të cilës është vetë Bonaparti, ndërkohë që traktati i Amiens i firmosur me Mbretërinë e Bashkuar i jep dy vite armëpushim Evropës. Në Notre-Dame, në vitin 1804, Napoleoni merr nga Papa Piu VII kurorën e perandorit të Francës; një vit më pas në Duomo të Milanos, edhe atë të Mbretit të Italisë.

PERANDORI FRANCEZ DHE MBRETI I ITALISË

Në kulmin e lavdisë dhe pushtetit, ai vë në shenjëstër Anglinë. Por pushtimi i planifikuar i ishullit përplaset me disproporcionin e forcave detare dhe fundoset pas asgjësimit të flotës në Trafalgar, përsëri nga Nelsoni. Më 1805, Napoleoni përballet me koalicionin e tretë antifrancez, i cili këtë herë përfshinte Anglinë, Austrinë dhe Rusinë, duke dërguar marshallin e tij më të aftë, Andrea Massena, për të “shqetësuar” austriakët në Itali, teksa ai personalisht mori komandën e “Ushtrisë së Madhe”.

Është pragu i Austerlitz-it, kryevepra strategjike e Bonapartit: 13 dhjetor 1805, në përvjetorin e kurorëzimit të tij, ai shkatërron austro-rusët. Një vit më pas mundi Prusinë në Jena dhe hyri triumfalisht në Berlin. Në vitin 1807, ushtria e Car Aleksandrit kapitulloi në Friedland. Praktikisht i pamposhtur, në krye të një ushtrie të dehur nga suksesi, perandori vendos një bllokadë kontinentale, duke ndaluar anijet që mbajnë flamurin anglez të ankorohen në çdo port, duke shpresuar kështu të goditet ekonomia britanike.

Papës që refuzon t’i bashkohet, ai i përgjigjet me marrjen e Romës dhe aneksimin e Shtetit Papnor në Perandori, dhe kur i vjen njoftimi i shkishërimit, ai arreston papën dhe e transferon në Francë, fillimisht në Grenoble dhe më pas në Fontainebleau.

Bllokada, megjithatë, ishte një dështim. Shumë shtete e anashkaluan, duke përfshirë Portugalinë, e cila pushtohet në shenjë hakmarrjeje.

Më pas, Napoleoni përfitoi nga mosmarrëveshja dinastike midis Karlit VI dhe djalit të tij për t’i detyruar të dy të abdikojnë dhe të vendosin vëllanë e tyre Jozefin në fronin e Spanjës, por pa qenë në gjendje të zbuste luftën guerile apo të shkatërronte forcën e ekspeditës angleze. E cila kishte çliruar ndërkohë shtetin luzitanian. Megjithë vështirësitë, në vitin 1809 u gjunjëzua edhe koalicioni i pestë (një tjetër aleancë midis Perandorisë Austriake dhe Mbretërisë së Bashkuar), fitore që erdhi prej epërsisë së padiskutueshme ushtarake.

Ai pushton Vjenën dhe Kalanë e Schönbrunnit dhe u diktoi austriakëve një paqe shumë të ashpër. Ndërkohë arrin një marrëveshje me kryeministrin e tyre Metternich për një martesë shtetërore të aftë për të pajtuar përfundimisht Francën dhe Austrinë dhe, me shpresë, t’i jepte perandorit trashëgimtarin e shumëdëshiruar. Ai ishte divorcuar nga Jozefina, shoqja që adhuronte, por e cila ishte jobesnike, dhe tani ishte martuar me Mari Luizën e Austrisë, mbesa e Marie Antuanetës.

Por djali i tij i lindur në 1811, Napoleon Françesku, i njohur si Mbreti i Romës, nuk do të ngjitej kurrë në fron dhe do të vdiste në moshën 21-vjeçare.

I vendosur për t’i dhënë një goditje përfundimtare edhe carit Aleksandër, perandori përpiqet të pushtojë Rusinë, një sipërmarrje titanike që do të përmbyllej me një humbje epokale. Shifrat nuk gënjejnë: perandori niset në krye të një ushtrie prej 700 mijë burrash, nga të cilët 400 mijë nuk do të ktheheshin kurrë. Disfata e tij bën që fuqitë evropiane të ngrejnë kokë.

Me t’u rikthyer në Francë, Napoleoni punon natë e ditë për të ringritur në këmbë ushtrinë, afro 400 mijë, në pjesën më të madhe rekrutë të rinj. Luanit të plagosur i mjaftojnë për të mbajtur larg prusianët, por joa koalicionin e madh, duke përfshirë dhe austriakët, të cilët duket se nuk e marrin parasysh martesën e një viti më parë.

Ushtria franceze kapitullon në Lajpcig. Napoleoni ia beson perandorinë të shqoes dhe kryeqytetin vëllait, vihet në krye të 60 mijë veteranëve dhe për dy muaj frenon forcat armike. Por më pas, iu duhet të lëshojë përballë prusianëve. Në 31 mars 1813, car Aleksandri hyn në Paris. Napoleoni detyrohet të abdikojë. Pas një tentative vetëvrasjeje me arsenik, që shmanget për mrekulli, si dhe një lamtumire shumë emocionuese që i bën Gardës së Vjetër, shkon në Marsejë e prej aty niset për në ekzilin e tij, në Elbë. Në ishull e shfryn hiperaktivizmin që e karakterizon duke ndërtuar rrugë dhe infrastruktura, si dhe mban një sy vigjilent nga Parisi ku Luigji XVIII, që u rikthye në fron pas abdikimit të Napoleonit, e ka humbur tashmë mbështetjen e popullit.

Arratia nga Elba dhe 100 ditët legjendare

Dhjetë muaj izolim mund të mjaftojnë. Arratiset edhe përballë syrit vigjilent të anglezëve dhe në 1 mars 1815 zbarkon në Antibes: fillojnë kështu 100 ditët legjendare. Në marshimin drejt Parisit shkakton një entuziasëm popullor që nuk e priste: për të bindur trupat që dërgonte mbreti që të ulnin armët, mjaftonte që të shfaqej vetë para tyre. I hipur sërish në fron, riorganizon ushtrinë dhe harton një kushtetutë më liberale.

E pret dueli final. Përballë ka armiqtë e përhershëm, në krye Mbretërinë e Bashkuar dhe Prusinë. Planifikon sërish që të përçajë forcat kundërshtare, por kjo manovër i realizohet vetëm pjesërisht. Vaterloja do të ishte kapitulli i fundit e historisë ushtarake të papërsëritshme. Gabime taktike dhe në organizim sjellin disfatën historike të 18 qershorit 1815, mbi të cilën rëndon edhe zgjedhja e gjeneralëve që nuk ishin në lartësinë e detyrës.

After finding refuge in the Malmaison castle, Napoleon awaits his fate: on July 15, he surrenders to the English. He is convinced that he can live as a simple citizen in England or the United States, but exile on the island of Saint Helena, in the Atlantic Ocean, awaits him.

On that piece of land, visually controlled from the English continent, the man who had been the lord of Europe died on May 5, 1821, from a stomach tumor. Buried on the island, his body would only be returned to Paris for a solemn funeral in 1840. / bota.al

 

Happening now...

Want to read more news

ideas

top

Alfa recipes

TRENDING

services

  • POLICE129
  • STREET POLICE126
  • AMBULANCE112
  • FIREFIGHTER128